به گزارش آرازسسی، ولنتاین در واقع یک مناسبت غربی و فرهنگ وارداتی است که چند سالی است میان جوانان باب شده و همه ساله در روز ۲۵ بهمن مطابق با ۱۴ فوریه همراه با آداب و رسوم به خصوصی برگزار می شود.
جشنی همراه با هدیه دادن، دوستی، عشق ورزیدن به نامحرم و جنس مخالف که در واقع فرصتی است تا دوستی های خیابانی از سوی متولیان ابتذال، هویتی پوشالی یابد.
شاید با بررسی دقیق پشت پرده این طرح بتوان به لایه های مختلف دستور اسلام مبنی بر ازدواج و تشکیل خانواده پی برد و با بررسی کلیه اقدامات اسلام هراسانه غربی ها بتوان به هویت طراحان روز ولنتاین به عنوان قطره ای از دریای مهاجمان فرهنگی پی برد.
می توان این سؤال را بیش از پیش در ذهن مرور کرد که رواج چنین افسانه ای و تلاش برای فرهنگ سازی آن چه دلیلی جز اشاعه فساد و فحشا می تواند داشته باشد.
ولنتاین فرصتی است برای تمدید عشق ناپاک دو نامحرم که سرنوشتی جز تباهی ندارد.
اما این روز چه تاریخچه ای دارد و بر اساس چه رویدادی گرامی داشته می شود، نکته ای است که همچنان نه منابع مبدع این طرح و نه پیروانشان اطلاعات موثقی برای پایه و اساس آن ندارند، تنها قصه ای ساختگی و تایید نشده است.
درهرحال سخن کوتاه که حرف دل بسیار است، راه های بسیاری وجود دارد که بدون نیاز به هیچ هزینه و اختصاص اعتباری می شود به مردم یاد داد که آن چه مهم است عشق ورزی است.
می شود یاد داد که اجدادمان چگونه ابراز علاقه می کردند، می شد یادآوری کرد اگر در زندگیمان مشکل داریم در یکی از مناسبت ها مثلا سالروز ازدواج حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) مشکلات را کنار بگذاریم و شروع دوباره ای برای زندگیمان رقم بزنیم.
از این روزها می شود استفاده کرد و گفت خوشبختی با همان یک لقمه نان ساده زیر سقفی از آسمان اما با دنیا دنیا عشق قابل دسترسی است.
می شود گفت تا شقایق هست زندگی باید کرد اما افسوس و صد افسوس که شقایق زیبا در سایه خزان بی مهری ها در حال خشکیدن است و کاکتوس ها بر لب پنجره دلمان جای گرفتند، شاید این برای برخی زیبنده تر است.
انتهای پیام/
