به گزارش پایگاه تحلیلی خبری «آراز سسی» به نقل از نوید شاهد، شهید «غلامحسین قائدرحمت» دهم آبان۱۳۴۷ در شهرستان دورود به دنیا آمد. پدرش شاه محمد، مغازه دار و مادرش خانم سلطان خانه دار بود. دوران کودکی را با همان حال و هوای خاص این سن، پشت سر گذاشت و وارد دبستان شد و تا پایان دوره متوسطه درس خواند و دیپلم گرفت.
از همان دوران نوجوانی روحیات جوانمردی در او مشهود بود. با علاقه ی خاصی که به ورزش و خصوصاً کشتی داشت و با عنایت به روحیه ی پهلوانی و مردانگی که در او بود، به این ورزش روی آورد و به مقامهایی نیز در سطح استان دست یافت. علاوه بر ورزش به ادبیات نیز علاقه مند بود و تمایل زیادی به نوشتن داستان از خود نشان میداد.
غلامحسین به خاطر قامت رشید و پهلوانانه و روحیه و خصلت جوانمردانه و صفات پسندیده ای که از خود بروز میداد، زبانزد خاص و عام بود. همیشه با دیگران با تواضع، احترام، ادب و خوشرویی برخورد میکرد.
در سال ۱۳۶۶ پس از گذراندن دوره های آموزش نظامی، داوطلبانه به عضویت سپاه پاسداران درآمد تا برای دفاع از خاک میهن اسلامی به جبهه برود. پس از فراگیری آموزشهای لازم نظامی به جبهه اعزام شد و به عنوان آرپی چی زن به صفوف رزمندگان پیوست و با دشمن متجاوز وارد نبرد شد.
در عملیاتهای مختلف در جنوب و غرب کشور شرکت کرد. در ۳۱ خرداد ۱۳۶۶ در عملیات نصر ۴ در منطقه ماووت در استان سلیمانیه پس از نبردی سخت، بر اثر اصابت ترکش مجروح و به دست نیروهای بعثی اسیر شد. نزدیک یک سال در اسارت بود.
پس از تحمل مدتها شکنجه و آزار و اذیت دشمن یک روز که در ظاهر او را برای درمان به بیمارستان میبرند، دیگر او را برنمیگردانند. یکی از اسرا که در بیمارستان بوده می آید و خبر شهادت غلامحسین را به دوستان و هم سلولی هایش میدهد.
روز بعد پیکر پاک این شهید مظلوم که دشمن تاب ایستادگی سرو قامتش را نداشت، در غریبانه ترین لحظات سال یعنی در تاریخ بیست و یکم دی ماه ۱۳۶۶ در تنهایی و از طریق صلیب سرخ در قبرستان «الکوخ » عراق به خاک سپرده شد.
برای خانواده ای که تا آن زمان از او اطلاعی نداشتند، عکسی از مزارش ارسال شد و از این طریق متوجه شدند که غلامحسین به مقام رفیع شهادت نائل آمده است.
در بیست سالگی به شهادت رسید. پیکر پاکش پس از پانزده سال دوری و هجران، از قفس رهایی پیدا کرد و همچون پرستویی مهاجر به آشیانه و وطن خود ایران بازگشت.
در تاریخ هفتم مرداد ۱۳۸۱ پیکر پاکش در کنار دیگر دوستانش در گلزار شهدای دورود به خاک سپرده شد.
غلامحسین به حافظ و اشعار وی علاقه وافری داشت، به گونه ای که بر روی جلد دفترچه آموزش نظامی اش با خطی درشت نوشته است: «ای نسیم سحر آرامگه یار کجاست؟» این مصراع در وصف حال غربت اوست و گمنامی مزارش که تا چندین سال بی نام و نشان بود. این شعر بیانگر آن است که او خود را برای شهادت در غربت آمده کرده بود.
انتهای خبر/
